I wrote this 6 or 7 months ago... times when I got pressured because everyones seems like they've been bitten by the Love Bug.
Well, actually 'twas the time when I got tired of being NBSB - I decided to give it a try and regretted it afterwards because...
So after trying so hard not to cry in front of everyone yet, wanting to take it all out I sat in front of my computer and began typing. I didn't really remember what I have written that morning (very early morning) until now.
Reading it over again... I can only smile...
Curiosity kills the cat.
I've learned my lessons... so... NEXT! :p
>>>>>>><<<<<<<
“ Nakaka asar maghintay sa isang bagay na alam mong hindi mangyayari kahit kalian… mas nakaka asar kasi matagal mo nang alam na na hindi talaga mangyayari yun’ but still umasa ka p rin.”
Bad trip kasi sa kabila ng gabundok na takot na nararamdaman mo, sa kabila ng matinding agam agam sa puso mo. Willing kang risk ang inosete mong damdamin… nakakatawa at the same time nakaka iyak kasi nga sa kabila ng pag brief mo sa sarili mo na okay lang na masaktan, na parte yon’ ng pag laki, na walang namamatay sa heartbreak, na muling iikot ang mundo sa kabila ng sakit na maari mong maramdaman pag hindi ka nag tagumpay. Still, nais mong isumpa kung sino man ang nag kalat na “its better to have love and lost than never be loved at all” dahil kahit kailan hindi masaya ang mabigo!
Sana lang hindi ko na lang sinubukan… sana alng nakuntento na lang ako sa mga libro ko at sa mga kwento sa akin ng mga naging mapapalad sa gaonong larangan… sana lang hindi ko na lang sinubukang maging “normal” na babae dahil oviously kahit saang anggulo mo tingnan hindi ako normal( wala akong diperesya sa pag iisip. mahirap lang talaga ako siguro akong intindihin)… sana hindi na lang ako lumabas sa munting mundo ko, hindi sana nag ambisyon na makikita ako ng iba gaya ng pag kakakilala ko sa sarili ko… dahil kahit anong gawin ko people would never looked at me the way I wanted to seen… it as really wrong to even try to mingle, too much mistake to even hope… :(
Madalas hindi ko maintindihan kung bakit parang lagi na lang ako ang kailangan mag bago para sa ibang tao… hindi ba puwedeng tanggapin na lang nila ako sa kung ano ako? Gusto kong maging parte ng mundo nila, pero hindi ko namang magawang isantabi kung sino talaga ako.
Hindi iilang tao ang nag sabi sa akin na napapasaya ko sila… pero minsan naisip ko: Ako kaya? Kelan? May tao bang willing pasayahin ako? May tao kayang willing na alagaan ako bukod sa mga magulang ko?
Ewan ko, at parang ayoko nang alamin pa ang sagot dahil tiyak naman ako na mas lamang ang wala sa meron.
Ang hirap ngumiti kahit sobrang nasaktan ka. Hindi ko alam kung plastic lang ba talaga ako kasi walang nakakahalata sa lungkot na pindadaanan ko. O sadyang wala silang pakialam.
Matagal ko nang alam kung gaano kalakas mag asar si pareng LIFE kasi pinakain nya sa akin lahat ng sinabi ko, pinakita nya kung ano ang na mimiss ko, higit sa lahat tinuruan nya ako ng isang leksyon na hindi ko kailan man malilimutan:
“Okay lang ang mabigo at masaktan paminsan minsan. Kasi hindi mo alam kung kaya mo ang sakit kung hindi mo susubukan. Na hindi ka pwedeng magtago sa sarili mong mundo habang buhay sa dahilang takot ka. Ang importante ay sinubukan mo kahit paano. E ano kung bigo ka? At least alam mong capble kang mag mahal” :)
No comments:
Post a Comment