Little Pink Book

I had this little book where I wrote all my compositions since high school. Writing had always been my way of expressing me... I thought I had lost that notebook already, until I found it in my old mementos box that hass been hidden in my closet for like ages ago. And it surprises me on how many poems and shorts stories I had written there (was I that disturbed?! :p ), But then it helped me to be me...

Wandering Heart
Rain seem to pour endlessly,
Sending shiver down my spine
It felt cold – I feel cold.
But not as cold as
My seemingly icy heart,
And I wonder would I ever feel?
To be in love,
Would it touch me, would it melt me?
Or would it break me?
I don’t know and its scares me.
To be in love,
Should I search for it?
Or run away from it?
Maybe – maybe not
Can I inhale it?
Can I seize it?
Love,
Can you find me?

kahit ma stress ako...

Gusto ko ng world peace!

Stress ako this past few months and so far okay naman ako. Enjoy pa na naman ako, masaya, maganda... ;p

Untill last week.

Hindi ko nga alam kung bakit ako namomroblema ng hindi ko naman problema its just that involve ako sa ayaw at sa gusto ko! A friend of mine is having problems right now and is going through a lot. As in.

Actually hindi ko talaga alam kung saan nag ugat ang lahat kasi alam ko okay naman siya (oviously mali ako kasi nga hindi siya okay) I mean, we've been talking and akala ko na get over na niya kung ano man ang nangyari.

Lagi niyang sinasabi na masaya siya sa buhay niya, na dapat lang naman dahil wala naman talagang dahilan para malungkot dahil halos lahat naman ng tao sa mundo ay nakakaranas ng kabiguan one way or another. Iba-ibang level nga lang...

Badtrip nga ako dun minsan, kasi kung makapag salita parang siya lang ang may karapatang maging masaya! Sabihan ba naman ako ng "Get a Life!"

Haller! Masaya ako! Masayang masaya!

So yun...balik tayo kung bakit lumalaki ang eyebag 'ko dahil sa stress.

Actually feeling may kasalanan din ako kung bakit siya nagka 'ganon. I should have seen it comming. I should have been more sensitive and patient. Aminado naman ako na minsan talaga hindi ko siya sineseryoso (may times talaga kasi ng nangungulot ang bangs ko sa pakikinig sa kanya dahil magulo pa siya sa magulo) not because I was being a bitch but because I really hate to think na posibleng bumalik na naman siya sa dati. Besides hindi naman talaga ako yung tipo na pang teleserye kung mag comfort ng kaibigan.

Sabi nga nila wala daw akong kwentang kausap, kasi hindi nila marinig sa akin kung ano man ang gusto nilang marinig na maaring ika-gaan ng mga loob nila. Mas gusto ko daw ngumata kaysa yakapin sila habang umiiyak. Na hindi ko naman itinatanggi dahil nababaduyan ako sa ganon.

Seriously. It just hit me right now on how serious the situation is. Hindi rin nakatulong ang mga sinabi niya sa akin the past weeks, kulang ang salitang shock para i describe ang naramdaman ko! Pakiramdam ko kasi isang factor iyon. Tapos ngayon tinatanong ako ng lahat kung ano kaya ang possible nakapag trigger sa kung ano man. God knows how I wanted to help pero.... And it honestly hurt me na makita siyang ganon.

Sana makatulong ang presence namin sa kanya.

Tulungan niya ang sarili niya.

Kasi kahit gusto ko ng katamikan, hindi pa rin masaya pag walang magulo. Kahit halos lahat kami ay nakukulta ang utak marinig pa lang ang boses niya, or tumkbo nang mabilis makita lang anino niya still hindi masaya pag wala siya.

Kaya please lang bakla...

Bumalik ka na! :')